Volwassenen

i.

De ram staart ons aan.
Ontheemd, onthoofd, ontheven.
En ernaast onze zonen:
brengt ere.
We gaven eerst de oudste,
daarna de jongste
en vervolgens hun broers.
We namen
geen afscheid.
Er werd geschreeuwd:
“Nog niet genoeg?”
We slachten ook de engel
en weten:
er is nu niemand meer
om ons tegen te houden.

ii.

De ram staart ons aan.
En ernaast de engel,
onze zonen:
zet af – geweer.
Stemmen verdwijnen.
Waarschuwen
is het enige dat een dichter
tegenwoordig nog kan doen.
Zevenenveertigste druk,
de woorden vet van inkt,
vertaald in meer talen dan pagina’s
en ook de woorden
in neonletters
op hoogstaande gebouwen.
Het verblindend wit
danst na op het netvlies,
maar snel vergeten.

iii.

De ram staart ons aan.
En ernaast de engel,
onze zonen:
ter plaatse – rust.
We hebben het gehoord.
We hebben het gezien.
We hebben het gelezen.
Net als de bijbel,
die we ook nu omhooghouden
– schild, wapen, fakkel.
We lezen het altijd,
begrijpen het zelden.
De dichter waarschuwt weer.
Geef geen geld,
we geven hem al zoveel
om voor te waarschuwen.
Hij zegt:
‘Er is een wereld
waarin mensen luisteren,
het is alleen niet de onze.’

iv.

De ram staart ons aan.
En ernaast de engel,
onze zonen:
op de plaats – rust.
Hoe zijn we
zo ver gekomen?
We namen het vuur, het hout, het mes,
zij zeiden: ‘aanschouw de voorbereidingen’
en we bonden ze vast.
Ze haatten ons niet,
ze gaven ons gelijk.
En ja, de kisten zullen afdrukken achterlaten
op onze schouders.

v.

De ram staart ons aan.
En ernaast de engel,
onze zonen:
rust.
Zal het Leven deze lichamen weer opwekken?
Het enige dat we nu nog kunnen
doen is smeken.
En dan alsnog
kisten timmeren,
klokken luiden,
kaarsen branden,
bidden, bidden, bidden.
Maar we verslinden,
scheuren het vlees
met onze tanden
van de schedels.

vi.

Het lam staart ons aan,
het lam staart ons aan.